Τοποθέτηση της προέδρου Ελισάβετ Φράγκου στην εσφημερίδα ΕΔΕΣΣΑΙΚΗ (28/1/2023)
Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο
πικρό¨ , είναι η φράση του Γιώργου Σεφέρη που νομίζω πώς αποτυπώνει τα
συναισθήματα των Βαροσιωτών, αλλά και των πολιτών που αναγνωρίζουν στοιχεία του
Βαροσιού στην ψυχή τους, αντικρίζοντας το Βαρόσι, που αφήνεται στο έλεος του
χρόνου και της αδιαφορίας.
Νοσταλγώ το Βαρόσι, ως ζώντα τόπο
αυτής της πόλης, ως κύτταρο πολιτισμικής, πολιτιστικής, ιστορικής,
αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, ως σύμβολο και ταυτότητα της πόλης! Νοσταλγώ τη γειτονιά
των παιδικών μου χρόνων, όχι με μια τάση προγονολατρίας και στείρας αναδρομής
στο παρελθόν, αλλά με κριτική ματιά, που μπορεί να εμπνεύσει στην κατεύθυνση
της δημιουργικής αξιοποίησης της παράδοσης.
Παράλληλα νοσταλγώ το όραμα για
το Βαρόσι αλλά και τους αγώνες που έγιναν για την εξέλιξή του, την αναβάθμισή
του και το ζωντάνεμά του. Τους αγώνες της εποχής, όπου πολίτες και Σύλλογος,
ήταν δυναμικά μέτοχοι και συνδιαμορφωτές της προοπτικής της συνοικίας, έτσι
όπως προστάζει ο δημοκρατικός και συμμετοχικός διάλογος στις προοδευτικές κοινωνίες.
Νοσταλγώ την εποχή που η πολιτεία, τοπική και κεντρική εξουσία, άνοιγαν τις
πόρτες στους κατοίκους και στις συλλογικότητες. Ακόμη και με τις αναμενόμενες
συγκρούσεις, βρίσκαμε διεξόδους και προχωρούσαμε τα θέματα με σοβαρότητα και
υπευθυνότητα, αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί τις προκλήσεις , τις επιτυχίες και τις
αποτυχίες των προσπαθειών μας. Γιατί μας ένωνε η κοινή αγάπη για τον τόπο και η
διαρκής προσπάθεια ανοδικής εξέλιξής του.
Από τότε οι συνθήκες άλλαξαν, η
νοοτροπία και η φιλοσοφία των διοικούντων έχει διαφορετική στάση και τακτική,
ενώ κι εμείς οι απλοί πολίτες, σιωπήσαμε και ατονήσαμε, κουρασμένοι από την
προσπάθεια να φωνάζουμε σε ¨ώτα¨ κουφά, να απευθυνόμαστε σε μάτια κλειστά, σε
διαθέσεις μηδενιστικές και άνευρες. Έτσι
το σήμερα, φαντάζει πιο ζοφερό από ότι το είχαμε φανταστεί.
Πικρία ανείπωτη αφήνει η σημερινή εικόνα εγκατάλειψης, που έρχεται
να προστεθεί στην πολύχρονη απαξίωση. Η απουσία έργου τα τελευταία χρόνια, αλλά
πρωτίστως η απουσία ενδιαφέροντος και οράματος για τον τόπο, εκτίμησης και
αναγνώρισης της αξίας της συνοικίας, είναι τα χαρακτηριστικά που κραυγάζουν στα
σοκάκια της γειτονιάς.
Περπατώντας στον ¨καλνταρμά¨,
διαπιστώνεις ότι η συντήρησή του είναι ανύπαρκτη, οι λαμαρίνες δεσπόζουν σε
κεντρικό σημείο της συνοικίας, το θεατράκι είναι πλέον χώρος σκουπιδιών και
βρωμιάς. Σκαλωσιές στημένες χρόνια τώρα, ξεχασμένες από το Δήμο, που με στόμφο ανακοίνωνε
την ανακατασκευή δημοτικού κτιρίου, είναι το ζωντανό και έμπρακτο παράδειγμα
της συνεισφοράς του στη συνοικία. Ενώ παραδίπλα, τα κενά οικόπεδα συνεχίζουν να
γεμίζουν από αυτοκίνητα, εικόνα επίσης αντίθετη με το ύφος της περιοχής.
Περπατώντας στο καλντερίμι προς
το Κανναβουργείο, επικίνδυνα καδρόνια εγκαταλελειμμένων σπιτιών καραδοκούν πάνω
από τους διαβάτες, ενώ φτάνοντας στην σφραγισμένη είσοδο του Κανναβουργείου
συναντάς την τραγελαφική πινακίδα με πληροφορίες για την σπουδαιότητα του
εργοστασίου, που κανείς πια δεν γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται αφού
αφέθηκε στην καταστροφή και στη λεηλασία.
Αναρωτιέται κανείς ακούγοντας πολλάκις
για το ¨τουριστικό προϊόν¨ και τις θεωρίες περί ¨βιώσιμου τουρισμού¨ , τι
ακριβώς εννοούν οι ιθύνοντες. Ο βιώσιμος τουρισμός όμως που επικαλούνται,
απέχει παρασάγγας από τη φιλοσοφία τους, που αρκείται στην έκδοση ηλεκτρονικού
εισιτηρίου και στη δήθεν τεχνολογική εξέλιξη που αντικαθιστά την ανθρώπινη
παρουσία και προσφέρει εμπειρίες εικονικής πραγματικότητας στον επισκέπτη. Ο
βιώσιμος τουρισμός, βασίζεται πρωταρχικά στην αλληλεπίδραση των επισκεπτών με τον
τόπο και τους κατοίκους του, έχοντας κυρίαρχο χαρακτηριστικό τον σεβασμό ένθεν
κακείθεν. Ιδίως όταν αναφερόμαστε σε μια οικιστική ολότητα που καλείται να πει
πολλά στον επισκέπτη, να τον εμπνεύσει και να τον συγκινήσει, να τον εντάξει
στην κουλτούρα της περιοχής. Απογοήτευση και ένα γιατί, είναι αυτό που παίρνουν
οι επισκέπτες φεύγοντας από το Βαρόσι. Είναι το ίδιο γιατί, που με μεγάλη δόση
παραίτησης και πικρίας, βρίσκεται και στα χείλη των κατοίκων, που δεν βρίσκουν
συμπαράσταση, στήριξη και βοήθεια στην κατεύθυνση αξιοποίησης, λειτουργικότητας
και ανάδειξης της γειτονιάς.
Αυτή είναι εν ολίγοις η εικόνα
του Βαροσίου, του πολυδιαφημισμένου ιστορικού τόπου, αυτού του τόπου που φέτος εν
έτει 2023, θα ξαναθυμηθούν πολιτικοί και πολιτικάντηδες στις προεκλογικές τους
ομιλίες και στις προγραμματικές τους δηλώσεις. Ίσως να δακρύσουν κιόλας,
μιλώντας για τη συλλογική μνήμη που κουβαλάει στις πλάτες του το Βαρόσι, αλλά
την επόμενη κιόλας μέρα, τα αχυρένια λόγια τους θα μείνουν στα άλλοθι της
έλλειψης κονδυλίων και της οικονομικής δυσχέρειας. Τόλμη, διάθεση, όραμα,
σκληρή δουλειά, αγώνας και συνέργειες είναι το δυσεύρετο μίγμα που θα αλλάξει
τον δρόμο της κατρακύλας … όλα τα άλλα
είναι φθηνές δικαιολογίες.
Βαροσιώτες, πολίτες και Σύλλογος
ΒΑΡΟΣΙ, είμαστε πάντα πρόθυμοι και ανοιχτοί στον ουσιαστικό διάλογο, στην όποια
πρόταση δώσει την ελπίδα που θα ανάψει την σπίθα, ώστε να ξαναγεννηθεί το όραμα
της συνοικίας και θα ξεκινήσει η αναγέννησή της, έστω και μέσα από τις στάχτες.
Σε αυτήν την συνθήκη, προσδοκούμε συμπαραστάτες, όλους τους πολίτες που
αγωνιούν για την τύχη κάθε γωνιάς αυτής της πόλης.
.jpg)
